برای من هم مثل خیلی از شماها موضعگیری مسعود ده نمکی درباره یادداشت نیما حسنی نسب، چندان دور از ذهن و غیر قابل باور نبود. بالاخره با شناختی که از قبل و بعد از جشنواره امسال از ایشان داریم، این قبیل عکس العمل ها برامون دیگه طبیعی شده. نمی دونم آقای ده نمکی تا کی می خواد با این شدت و حدت به نقدها و یادداشت هایی که درباره اولین فیلمش نوشته می شه، جواب بده. آخه اصلا توی یادداشت "دوازده مرد نه چندان خبیث" که چیز بدی نوشته نشده بود، حتی یه جاهایی نیما حسنی نسب از فیلم تعریف هم کرده و بعد به دلایل پرفروش بودن فیلم پرداخته. نمی دونم، این عکس العمل آقای ده نمکی طوریه که آدم فکر می کنه، ایشان تا به حال هیچ نقد و یادداشتی درباره فیلم های سینمای ایران نخونده و ندیده اند. اگر ایشان بخواهند از همین اولین تا ان شاالله صدمین فیلمشون اینطوری به هر نقد و یادداشتی جواب بدن که باید برای مثنوی هفتاد من یک اسم دیگه پیدا کرد.

خدا را هم شکر که "اخراجی ها" فروش خوبی داره و طبق آمار موسسه فیلمیران در17 روز اول اکرانش فقط توی تهران بیشتر از 500 میلیون فروخته و در شهرستان ها هم رکوردشکنی کرده. پس اوضاع روبه راهه و آقای ده نمکی می تونن خوش و خرم باشند. درست به همین دلیله که نمی تونم دلیل منطقی برای این جور موضعگیری هاشون پیدا کنم. یه وقتی کسی، مثل محمد رضا اعلامی به برخورد منتقدان و مطبوعات با آخرین فیلمش اعتراض می کنه که می شه تا حدی به اون حق داد. خب فیلم فروش خوبی نداشته و کارگردان کاسه کوزه ها رو سر کسای دیگه ای می شکونه.

یادمه در طول اکران "آتش بس" نقدهای زیادی درباره فیلم و فروش بی سابقه اش نوشته شد که نصف بیشترش هم منفی بودند و فروش فیلم رو به حضور ستارگانش و... نسبت می دانند. این جور یادداشت ها تا همین ویژنامه های عید روزنامه ها و مجلات ادامه پیدا کرد و مطالب زیادی درباره فیلم نوشته شد. تمام اینها در شرایطی بود که "آتش بس" را برای حضور در جشنواره فجر هم نپذیرفتند و کارگردانش فیلم رو از جشنواره هم بیرون کشید. اگه تهمینه میلانی هم می خواست به نصف آِن نوشته ها جواب بده که ... ، اما در عوض اون نشست و همه این نقدها رو هم با طیب خاطر خوند و وقتی هم با بی اعتنایی مجلات تخصصی سینما روبرو شد، دم نزد. چون خیالش از فیلم و فروشش راحت بود. این وضعیت درباره آقای ده نمکی هم وجود داره با این تفاوت که به مراتب گفتگوهای بیشتری با ایشان در مجلات و روزنامه های سینمایی و غیر سینمایی منتشر شده. من از همین الان مطمئنم که "اخراجی ها" از "آتش بس" هم بیشتر فروش می کنه و به یکی از پرفروشترین های سینمای ایران بدل می شه. البته اگر اکران "مارمولک" به سلامت ادامه پیدا کرده بود، اون وقت می شد، ارزیابی درستتری از پرفروش های سینمای ایران داشت.

خلاصه منظورم از نوشتن اینها، این بود که هیچ ضرر و زیانی از نوشتن اینطور یادداشت ها و نقدها به "اخراجی ها" وارد نمی شه. اکران فیلم با سر سلامتی و خوبی و خوشی ادامه پیدا می کنه. در کانادا و آمریکا به نمایش گذاشته می شه و همه اونهایی که در طول تمام این سال ها ده نمکی کابوس خوابهاشون بوده به تماشای این فیلم در خارج از مرزها می نشینند و با حضور ده نمکی در زمان اکران اولین فیلمش در کانادا و امریکا براش هورا می کشند و کف می زنند. آقای ده نمکی خیالشون از هر جهت راحت باشه. مردم ما در همین سال گذشته نشون دادند که به قول ایشان به عوام گرایی و پوپولیسم مورد نظر منتقدان سینمایی کاری ندارند.


شما هم بنويسيد ...

خب، هفت روز از سال گذشت و به نظر من دیگه نمی شه بهش سال نو گفت. یک هفته ازش گذشته و اگه اینجا ایران نبود همه الان سرکار و کاسبی شون بودند، اما ما عادت کردیم غیر از همه دنیا باشیم. راستش طولانی بودن این تعطیلات یه وقت هایی دیگه آدمو خسته می کنه. از یک طرف دلم نمی خواد برم سر کار از یک طرف دیگه هم بعضی وقت ها حوصله ام رو سر می بره. از اس ام اس های عید هم راحت شدیم. برای من که inboxام پر شده و دلم نمی آد که دیگه چیزی رو از توش پاک کنم، اومدن هر اس ام اسی یک کابوس بود، تا اینکه دلم رو به دریا زدم و یکی دو تا از اس ام اس هایی رو که می شد ازشون دل کند رو یا پاک کردم یا برای برادرم فرستادم که تو گوشی اون بمونه. برای عید هم هر چی اس ام اس خوب می فرستادن، همین بلا رو سرشون می آوردم. خلاصه مکافاتی داشتم، اما نمی شد کاری کرد باید می فهمیدم، کیا پیام تبریک می فرستن.

امیدوارم این تعطیلات که حالا نصفه شده برای شما خوب بگذره. به نظرم بهتر بود، یک هفته می شد. بچه های مدرسه ای هم سر یک هفته شال و کلاه می کردن و می رفتن مدرسه و شهر به حالت عادی برمی گشت. هر چند که توی عید تهران تازه می شه یک شهر درست و حسابی و آبرومند، اما توی خلوتی عید برای من از این طرف شهر به اون طرف رفتن، اون هم بدون ماشین و بدون حضورتاکسی زرد و نارنجی وسفید نواردار بدبختی هایی داره که تنها را چاره اش آژانسه. همین اول سالی بیچاره شدم بس که پول به این راننده های آژانس دادم. همین پول دادن هاست که عید رو برای آدم زهرمار می کنه. بابام راست می گه از دوست هات عذر خواهی کن، بگو مهمون داری نمی تونی بری دیدنشون. اگه حرفش رو گوش کرده بودم تا حالا انقدر از جیبم نرفته بود.

راستی از فروش "اخراجی ها" خبر دارین؟ فردا پس فردا رقم دقیقش رو می نویسم. کسانی که رفتن فیلم رو دیدن، حتی اونایی که تحصیلکرده هم بودن، یک تعریف هایی از فیلم می کنن که یه وقت هایی به خودم و بقیه کسانی که با من هم عقیده بودن، شک می کنم و فکر می کنم شاید توی جشنواره خوب فیلمو ندیدم. یکی از دوستام که وکیل دادگستریه، انقدر از فیلم تعریف کرد که دیگه داشتم از دستش دلگیر می شدم. وقتی از قیافم بو برد که از حرفهاش ناراحت شدم، گفت تو که فیلم های سینمای ایران رو می بینی باید بفهمی که فیلم های بدتر از "اخراجی ها" هم خیلی زیادن. تازه این فیلم توی اون همه فیلم های بد، فیلم خوبیه. دیگه اون وقت بود که نفهمیدم چی دارم می گم و شروع کردم به دفاع از فیلم فارسی ها و شارلاتان ها و چپ دست ها. خلاصه وقتی هر دوتامون به این نتیجه رسیدیم که این بحث ها داره باعث دل چرکینی هردومون می شه، بی خیال شدیم اما دوستم می گفت توی سینما به همراه دوستش انقدر خندیده که دلش می خواد، بازم بره فیلم ببینه. منم بهش گفتم، خوش باشه.
نمی دونم پس چرا ماها انقدر که اینها می خندن، نخندیدیم. فکر کنم، سلیقه ما داره بدجوری از بقیه مردم (خوب یا بد) فاصله می گیره. گفتم که اینهایی که دارن از فیلم تعریف می کنن، آدم های عامی و بی سوادی نیستن که برای شکستن تخمه برن سینما و برای همین هم هست که حرفهاشون بد میره، روی اعصابم.

امروز "تعطیلات" رو دیدم. همون که کیت وینسلت، جود لاو، کامرون دیاز و... بقیه توش بازی می کنن. با اینکه فیلم از وسطاش نه زیرنویس فارسی داشت و نه انگلیسی اما ازش خوشم اومد. به نظرم فیلم خوبی برای بعد از ظهر یک روز تعطیله.
ایام به کام. بقیه تعطیلی خوش بگذره.


شما هم بنويسيد ...

قراره که مثل روزهای جشنواره دوباره از سینما و اوضاع و احوال زمانه و روزگار بنویسیم و اینها همه به خاطر شماها و لطفی که به روزنوشت ها داشتین، دوباره از سر گرفته شد. شاید باید این روزنوشت رو با تبریک سال جدید و آرزوهای خوب شروع می کردم اما به نظرم اومد که باید شماها اول اون باشید و به خاطر اینکه وسط این همه شلوغی و درگیری های این روزگار به ما سر می زدین، از تک تک تون تشکر کنم. راستش، تعداد بازدیدکنندگان از روزنوشت ها آنقدر زیاد بود که بدون تعارف باعث تعجب و اگه بخوام بهتر بگم، شگفتی تمای اهالی سایت شد. باور کنید، اگر رقمش باعث خودستایی از خودمون نمی شد، حتما اعلام می کردیم. حتی به فکرم افتاد یه جوری از بازدیدکنندگان بخواهیم که خودشون رو معرفی کنن تا شاید با شناساییشون، تعجبمون کمتر بشه اما می دونین که این کار عملی نیست. به هرحال بازم ممنون. همانطور که گفتم، استقبال شما، باعث اومدن دوباره ما روی صفحات روزنوشت های سایت شد.
بهارهم مثل سال های قبل بدون اینکه خیلی هم متوجهش باشیم، اومد. هرچند که این روزهای آخر سالی، آسمون قاطی کرده و بارون و برف همچنان می باره.(امروز صبح برف می اومد و حدود یک سانت هم نشست تا اینکه خورشید برای رو کم کنی حدود یک ربع ابرها رو کنار زد و همه برف ها رو آب کرد). این روزنوشت رو یک کمی قبل از روز اول عید می نویسم تا اینکه طبق برنامه از روز اول سال روی سایت باشه، اگه تا اون موقع آب و هوا تغییر کرد به حساب گیجی من نذارید. فعلا حواسم سرجاشه. خلاصه، منظورم اینه که گذشت زمان و اومدن بهار و پاییز و... مثل خیلی چیزهای دیگه دست ما نیست و شاید هم خیلی ربطی به ما نداره، اما برای من بهار همیشه با خودش یه جورایی انرژی و تازگی و تنوع و طبیعتا زیبایی می آره که هیچوقت این چیزها برام یکنواخت و بدون معنی نمی شن. خوشحالم با اینکه عمری رو پشت سر گذاشتم، هنوزهم باز شدن یاس زرد و شکوفه های سفید و صورتی برام پر از انرژی و زیباییه و با دیدنشون کیف می کنم و لذت می برم. اینا جز همون خوشحالی های کوچولویی که باید خودمونو بهشون سرگرم کنیم تا بتونیم چیزهای دیگه رو راحت تر تحمل کنیم.
آرزو می کنم، اومدن بهار برای شماها هم مثل من خوشایند باشه و لذتبخش. سال نوتون مبارک. امیدوارم امسال بهترین اتفاقات که بهشون فکر می کنید در انتظارتون باشه و در آینده به عنوان یکی از بهترین سال های عمرتون ازش یاد کنید. خوش باشید چه در عید و چه در روزهای دیگه.
دعا کنید، برای همه.


شما هم بنويسيد (4)...